Varkens

In de natuur blijven biggen minimaal acht weken bij hun moeder. In de vee-industrie slechts drie of vier weken. Vanaf dat moment begint het vetmesten. Soms gaan ze al na een aantal weken vetmesten op transport naar de andere kant van Europa. Tijdens het vetmesten staan de varkens in kale hokken, met ieder tussen de 0,3 en 1 vierkante meter aan leefruimte. De luchtkwaliteit is slecht, waardoor de helft van alle varkens longproblemen heeft.

Omdat een varken geen ruimte heeft om zijn natuurlijke gedrag te vertonen, raakt het dier verveeld en gefrustreerd. Om te voorkomen dat varkens hierdoor in elkaars staart bijten, is deze er al jong afgebrand. Dit gebeurt veelal zonder verdoving of pijnmedicatie. Couperen lost het probleem niet op. De varkens vervelen zich nog steeds. Daarnaast wordt een deel van de varkens (verdoofd) gecastreerd, om de zogenaamde berengeur te voorkomen.

Na een halfjaar weegt een varken gemiddeld 110 kilo. Eén op de zes varkens haalt deze leeftijd niet eens. De overgebleven dieren gaan op transport naar de slacht. Dit is de eerste keer dat ze buiten komen. Een deel van de varkens moet zelfs op langdurig internationaal transport, bijvoorbeeld omdat slachten in het buitenland iets goedkoper is. Een deel van de vrouwelijke biggetjes wordt niet vetgemest, maar als moedervarken gebruikt.

Moedervarkens worden niet vetgemest, maar kunstmatig bevrucht. Een week voor de bevalling wordt de aanstaande moeder klem gezet in een kraamkooi. In die benarde positie krijgt ze haar biggen. Om het nog verdrietiger te maken, sterft meer dan dertien procent van de biggen vroegtijdig. Lange tijd om te treuren is er niet: in drie jaar bevalt een moedervarken gemiddeld zes keer en heeft ze maar liefst 81 biggen ‘geproduceerd’. Daarna gaat ook zij naar het slachthuis.